Hoe ik OOG voor mijn talent kreeg
Voor mij heeft het jaren geduurd voordat ik mijn grootste talent ten volle heb kunnen toe eigenen.
En als ik heel eerlijk ben is dat proces nog steeds gaande. Want je talent zoekt steeds naar nieuwe vormen om zich kenbaar te maken. Ook dit blog draagt er aan bij om, in de derde helft van mijn leven, opnieuw de diepte van mijn talent te erkennen en me er aan te herinneren om steeds bewust te kiezen voor mijn talent.
Al van kinds af aan ben ik een contactmaker, een ziener.
Mijn grootste ‘talent’ is mijn rijke gevoelsleven. Ik kan me van jongs af aan al zo goed openstellen voor iemand anders dat ik vaak meer voel en hoor dan de sprekers zelf bewust willen prijsgeven. Dit openbaarde zich al op de basisschool. Door dit vermogen werd ik al gauw een vertrouwenspersoon voor vriendinnetjes en begon ik al op vroege leeftijd advies te geven. Ik kreeg zelfs de bijnaam ‘de moeder’, waar ik sindsdien een rare haat-liefde verhouding mee heb.
Als ik me (onbewust) afstemde op anderen zag ik vaak onvervulde wensen, dromen, pijn en angst bij anderen.
Dat was op die leeftijd helemaal niet zo leuk. Mijn vriendinnen en ook mensen die ouder waren wilden daar helemaal niet ongevraagd over praten. Onbewust van mijn ‘ongepolijste talent’ begon ik me te schamen voor wat er spontaan in me opborrelde. Te meer omdat wat ik zag of voelde steeds vaker ontkend werd door degenen die daar door mij (ongevraagd) mee werden geconfronteerd.
Ik raakte van die reacties ook steeds meer in de war en durfde niet meer op mijn vermogen te vertrouwen.
Ik leerde om mijn gevoelens weg te stoppen en hield voortaan vaker mijn mond. Zo ging mijn talent ondergronds en verloor ik daarmee ook het directe contact met wat mij, mij maakt. Het openlijke contact met mijn buik-gevoel.
Mijn gevoel ging nog meer ondergronds toen mijn vader stierf.
Ik was vijftien en zat middenin de puberteit. Er was in ons gezin weinig ruimte voor (mijn) verdriet. Vanaf die tijd werd mijn dagboek de enige plek waar ik mijn gevoelens wel durfde te benoemen en onderzoeken, zij het mondjesmaat.
Mijn talent wake-up call kwam pas toen ik na mijn universitaire studie koos voor een opleiding tot counseler en communicatietrainer.
Een van de onderdelen van de studie was een presentatie geven van je levensloop. Voor het eerst vertelde ik in het openbaar over wie ik geworden was. Ik moest tijdens de presentatie vreselijk huilen toen ik vertelde over de dood van mijn vader. Op dat moment overviel mijn spontane gevoel me enorm. Maar het voelde ook als thuiskomen. Ik had mezelf in de veiligheid van de groep studenten weer toestemming gegeven om openlijk en ongecensureerd mijn gevoelens te voelen. Naast het ongemak van gedachten als ‘wat zullen zij er van denken’ voelde het vreemd genoeg aan als een authentieke kracht. Het was een emotioneel weerzien. Vanaf die wake-up call ben ik me gaan realiseren hoe belangrijk mijn gevoelsleven is voor mij en ben ik stap voor stap mijn natuurlijk vermogen weer gaan heroveren.
Dat heroveren ging niet zonder slag of stoot want op mijn talent zat in mijn geval ook pijn.
Lange tijd had ik mijn vermogen om mezelf en anderen aan te voelen weggestopt. De enige plek waar ik mijn vermogen levend had gehouden was mijn dagboek dat sinds de puberteit een steeds belangrijker deel van mijn leven was geworden. Het was mijn persoonlijke vrijplaats waar ik mijn gevoelens kon benoemen en onderzoeken. En dat deed ik volop omdat mijn sterke gevoelens vaker voor verwarring en twijfel zorgden dan voor kracht. Die verwarring was mijn onbewuste drijfveer om dit deel van mezelf, mijn emoties en gevoelens, te snappen. Alleen op die manier kon ik mezelf steeds meer accepteren hoe ik vanzelfsprekend ben.
Jarenlang was het belangrijkste thema in mijn leven hoe ga ik om met de spanning tussen ratio en gevoel.
En ook: Wat is de waarde van al die sterke emoties en hoe verhouden zich die tot mijn diepere kalme gevoelens. Het voelde als worstelen want al vroeg in mijn leven werd me duidelijk dat bepaalde gevoelens er niet bij hoorden en niet gevoeld mogen worden: Jaloezie, verdriet, boosheid, angst om er maar een paar te noemen. Onder de pijn van die worsteling sluimerde het verlangen om juist wel alles toe te laten en te voelen en ontdekken wat daar achter lag. Voor mij lag daar de sleutel tot wie ik ten diepste ben.
Een talent wil geleefd worden.
Ondertussen lukte het me om steeds meer de juiste beroepscontext voor mijn talent te creëren. Waardoor ik mijn talent verder kon ontwikkelen. De positieve psychologie begon zich te ontwikkelen aan het begin van de nieuwe eeuw. Als van (Z)zelf voelde ik me meteen aangetrokken tot deze nieuwe tak van wetenschap die onderzocht hoe je als mens kan floreren en vanuit je kracht kunt gaan leven. Tegelijkertijd ontwikkelde zich ook het beroep van coach en behoorde ik bij de eerste lichting van gecertificeerde coaches. Als gevolg van de opleiding startte ik begin 2000 met twee vriendinnen een eigen trainings- en coach bedrijf. De neus voor dat wat verborgen was bij anderen; verdriet, dromen, wensen, niet geleefde gevoelens, die ik in mijn jeugd ongevraagd aan mensen had aangeboden, kon ik nu inzetten voor mensen met een ontplooingsvraag in hun werk.
Talentontwikkeling werd steeds meer competentieontwikkeling.
Wat me in mijn werk als coach, de eerste 10 jaar van de nieuwe eeuw, steeds meer begon tegen te staan was dat de ontplooingsvraag steeds meer ingekapseld raakte in de human resource cyclus in bedrijven. Je mocht je ontplooien met behulp van een coach alleen als je binnen de context van de functievereisten bleef. Het werd een middel om jezelf te conditioneren om je werk beter te doen. Alle vrijheid en vreugde die je ervaart als je je natuurlijke talent ontdekt en verder ontwikkelt verdween voor mij als coach op het moment dat ik door een bedrijf werd ingehuurd onder deze voorwaarden. Ik voelde me in die context steeds minder coach en steeds meer competentiemanager.
Talentontwikkeling is voor mij doorgaand groeiproces van persoonlijke ontwikkeling.
Toen ik merkte dat ik steeds meer vast kwam te zitten in de rol van competentie-coach en mijn eigen vrijheid en creativiteit in het gedrang waren gekomen raakte ik mijn motivatie kwijt. Pas door de vragen die ik zo argeloos aan anderen stelde opnieuw ook weer aan mezelf te stellen kwam er weer beweging in die ongewenste situatie. Door mijn eigen talent bewust op mezelf toe te passen kon ik bewust stil staan bij me zelf. Zo leerde ik wat voor mij in die situatie van waarde was en kon ik mezelf vanuit mijn kern vernieuwen.
Vragen die me toen bezighielden waren: hoe kan ik een liefdevoller, aandachtiger en bezielder leven leiden, een leven met meer rust en innerlijke vrijheid.
Met deze vragen onthulden zich ook de afschrikwekkende delen in mijn gemoed. Ik leerde bewust het verschil te ervaren tussen de op angst gebaseerde gedachten en gevoelens (emoties) die mijn persoonlijkheid produceert en een heel andere dimensie in mezelf die kalm en inherent liefdevol is (gevoelens). Ik leerde steeds meer zien wanneer ik vanuit defensie handelde en wanneer ik open en vol vertrouwen in het leven stond. Ik kreeg veel meer begrip en compassie voor mezelf en voor anderen. Ik was de worsteling voorbij. Mijn talent kreeg hierdoor een veel diepere spirituele laag. Ik had opnieuw een glimp opgevangen van waar het mij om te doen is in mijn leven. Ik heb geleidelijk geleerd om een stabiel contact op te bouwen met die positieve liefdevolle kern in mezelf en zoek als vanzelf op dit niveau contact met anderen. Daar huist nu mijn talent. Daar huist in feite ieders talent.
Voor mijn coachpraktijk en mijn visie op talent heeft dit grote gevolgen gehad.
We zijn allemaal op zoek naar die liefdevolle kern, die bron van licht en potentie in onszelf. Voor mij is OOG hebben voor je talent een van de wegen om dichter bij die liefdevolle kern te komen en deze bewust elke dag naar buiten uit te stralen. Dat klinkt misschien zweverig maar het is juist heel praktisch.
Je talenten zijn namelijk een heel concrete afspiegeling van die positieve kern. In mijn geval heeft het vermogen om me oordeel loos af te stemmen op het onbenut potentieel van anderen me uiteindelijk de mogelijkheid gegeven om door middel van mijn coachpraktijk een positief verschil te maken in het leven van anderen. Dat vervult me met positieve gevoelens, brengt me in de flow en maakt me dankbaar.
Het mooie is dat OOG hebben voor je talent in ieders bereik ligt.
Iedereen heeft talenten en de mogelijkheid om deze talenten te ontdekken, ontwikkelen en bewust te gebruiken. Het is niet persé een makkelijke lineaire weg. Het vraagt toewijding en bewust kiezen hoe jij met de gaven die je hebt meegekregen een positief en authentiek verschil kunt maken in de wereld. Ik wil je daar graag bij helpen.
Sta jij op een spannend punt in je persoonlijk of professioneel leven en wil jij ontdekken hoe jouw talenten je de weg kunnen wijzen naar nieuwe betekenisvolle stappen op jouw levenspad, neem dan contact met me op voor een gratis inspiratiegesprek. www.detalentenwekker.nl
Dit blog is geschreven in het kader van de blog challenge OOG hebben voor je talent , die ik vanaf 23 november 2015 met Mieke Haverkort ben aangegeaan. We schrijven gedurende 4 weken ieder 12 blogs die in het teken staan van OOG hebben voor je talent. OOG staat voor Ontdekken, Ontwikkelen en Gebruiken of zoals ik het zelf noem Talenten wekken, waarderen en waarmaken.
2 Comments
Leave your reply.