Laten we het licht in elkaar aanwakkeren
Als we niet uitkijken wordt onze aandacht zo aan het begin van het nieuwe jaar vooral naar buiten getrokken.
Op wereldschaal en ook dichter bij huis vragen grote vraagstukken als de opvang van de stromen vluchtelingen, de opwarming van het klimaat, de krimpende en veranderende wereldeconomie, de gevolgen van de financïele crises, de gevolgen van de oorlog in Syrie onze aandacht. Het is geen abstract gegeven meer want op veel plaatsen en in veel mensenlevens zijn het persoonlijke crises geworden door verlies van financïele vooruitzichten, banen, van vertrouwde sociale verbanden, door teruglopende zorg, angst voor terrorisme.
Toch is dit hoe het is.
Niet alleen ik maar wij staan voor vraagstukken op wereldschaal die nog nooit in de historie van de aarde zijn vertoond. We leven voor het eerst met miljarden mensen op deze aarde en lopen op tegen vraagstukken rondom klimaat, voedsel, water, energie, gezondheid, rechtvaardige verdeling van middelen, onderwijs, technologie, politiek en democratie. Willen we als wereldsamenleving verder evolueren dan is het zaak te erkennen dat deze vraagstukken op wereldschaal jou en mij treffen en niet meer met simplistische antwoorden van gisteren zijn op te lossen. De vraagstukken zijn complex, taai en op een onvoorspelbare manier samenhangend. De oude patronen van probleemoplossing, samenwerken en samenleven zijn toe aan vernieuwing.
Is het onverantwoordelijk om je af te vragen wie ben ik?
Met zoveel persoonlijke onzekerheid en wereldproblematiek lijkt het haast onverantwoordelijk en egoïstisch om je bezig te houden met vragen als wie ben ik, waar ben ik goed in, waar kan ik me met hart en ziel aan verbinden, wat wens ik dat er volgend jaar in mijn leven verschijnt, hoe kan ik bijdragen. Er lijken belangrijker zaken om je aandacht op te richten als hoe kom ik aan een baan, hoe houd ik en mijn gezin financieel en sociaal het hoofd boven water. Hoe zorg ik dat mijn situatie niet nog meer verslechtert.
Toch zien we steeds meer mensen die hier juist wel mee bezig zijn.
Juist nu, nu we in een transitie tijd zijn gekomen. Of zoals Jan Rotmans, professor transitiekunde aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, het noemt ” We leven niet in een tijdperk van verandering maar in een verandering van tijdperken.” De oude weg loopt dood maar de nieuwe wegen zijn nog ongeplaveid. Wie hoopt op één charismatische voorganger die ons de nieuwe wereld binnenleidt, mist de revolutie die zich in stilte al afspeelt. De katalysator komt niet voort uit een van de oude instituten….de katalysator van de omslag: dat zijn we zelf.
Steeds meer mensen willen bijdragen aan vernieuwing.
Ze willen opnieuw voelen wat hun unieke betekenis is, wat de relatie is tussen het werk dat ze doen en wat anderen daarvan merken. Gezamenlijk een krachtige impuls geven aan een (sociaal) probleem, iets opbouwen of iets ondersteunen. Zelf de fundamenten voor een nieuwe wereld leggen niet door ten strijde te trekken tegen vastlopende systemen maar door te focussen op wat waarde heeft en dit te onderzoeken en op te schalen lokaal, regionaal, nationaal. Ik heb de afgelopen jaren geleerd dat we veel afhankelijker van elkaar zijn en dat we er alleen komen door samenredzaam te zijn. Leven vanuit inclusiviteit. Hoe moeilijk dat ook lijkt, met zoveel ‘verschillen’ tussen mensen en met de vluchtelingen, de nieuwe nederlanders, die aan onze grenzen kloppen.
Veel mensen zijn op zoek naar inspiratie en zingeving.
Het vraagt moed om te zien dat het niet zit in hemelbestormende plannen en het inlossen van een verlangen om de wereld te redden. Het ligt veel meer in het ontwikkelen van bewustzijn over jezelf en je plek in de wereld. Het vraagt ook moed om verder te kijken en voelen dan je eigen persoonlijke situatie en je af te vragen wat zijn mijn talenten, passies en missie en hoe kan ik die zinvol inzetten voor iets groters. Samen op zoek te gaan met een kring van gelijkgestemden en met hen een (sociaal) probleem of juist een concreet verlangen (beter voedsel, betere zorg, betere opvang voor vluchtelingen, meer aandacht voor talent in het onderwijs, betere duurzame keuzes maken in je leven) op te lossen of anders vorm te geven. Elke dag is het mogelijk kleine betekenisvolle stappen te zetten. Zeker het vraagt aandacht en toewijding. Maar gewoon in je eigen leefwereld het ´goede doen´ blijkt vaak hele nieuwe werelden te openen en veel meer impact te hebben dan je denkt.
Mijn nieuwjaarswens is dat er steeds meer mensen hun unieke positieve kern activeren
En dat ze deze met verve in hun werk en leven creatief vorm te geven. We zijn maar een korte tijd op deze aardbol en nu meer dan ooit hebben we mensen nodig die zich innerlijk door hun passie en unieke missie gemotiveerd weten en bewust kiezen om hun creativiteit in dienst te stellen van nieuwe oplossingen, voor duurzame humane, maatschappelijke vernieuwing. Zo’n mens probeer ik zelf te zijn en met zulke mensen wil ik met veel liefde graag samenwerken.
Laten we het licht in elkaar aanwakkeren
