Mijn ‘echte’ werk ontdek ik op mijn stilte-plek
sereniteit
In mijn werkkamer valt ineens mijn aandacht op de vlekken zonlicht boven mijn bureau. Heel even maar is daar een gevoel van absolute sereniteit. Een gevoel van rust en dat het helemaal ‘goed en in orde’ is. Het duurt maar een ‘split second’. Helaas. Want mijn aandacht verschuift meteen naar een herinnering van een paar dagen geleden.
ochtendroutine
Ik ben elke ochtend tussen 06.00 uur – 07.00 uur wakker. Ik heb me aangewend om elke ochtend de dag te beginnen met contact te maken met mijn innerlijke gesteldheid. Ik heb geen routine maar doe wat me helpt om present en wakker te zijn. Soms doe ik yoga oefeningen als mijn lichaam stijf aanvoelt, soms lees ik in een van mijn boeken om mijn inspiratie te voelen, andere keren schrijf ik in mijn dagboek om mijn gedachten te ordenen.
op een donkere plek
Een paar dagen geleden was ik om 06.00 uur met een akelig onbestemd gevoel uit mijn slaap wakker geworden. Ik ging zoals elke ochtend in de donkerte van de vroege ochtend naar mijn werkkamer. Ik nestelde me in mijn grote paarse stoel en probeerde mijn gevoel te voelen. Ik voelde me teleurgesteld en ‘slecht’ over mezelf. Ik probeerde mijn gevoelens woorden te geven en voor ik het wist was ik totaal ondergedompeld in een gevoel van tekortschieten en was ik ‘in gedachten en op papier’ mezelf aan het neersabelen.
verlangens
Wat was het geval. Ik had aan het begin van het jaar twee verlangens benoemd waar ik de komende tijd stappen in wil maken. Mijn eerste verlangen is een nog actievere bijdrage leveren aan het vernieuwen van het HBO-onderwijs in Nijmegen. Het tweede verlangen is om mijn ‘onderneming’ de Talentenwekker beter te positioneren. Ik wil er achter komen hoe ik echt van binnenuit dienstbaar kan zijn.
verlangen waarmaken
In de eerste maanden van het jaar had mijn eerste verlangen bijna moeiteloos heel concrete vormen aangenomen. Ik kreeg werk aangeboden in een opleiding van de Hogeschool Arnhem Nijmegen, die actief wil inspelen op het vernieuwen van het onderwijs. Ik werd ingezet als stage- en afstudeerbegeleider en docent. Vooral dat laatste kostte me de eerste weken van februari veel energie om me alle (bureaucratische) systemen waar een docent mee te maken heeft, onder de knie te krijgen.
jezelf op je kop geven
Mijn aandacht was de hele maand februari totaal opgeslokt door het inwerken. En nu zat ik op mijn niet-Hogeschool-dag mezelf in gedachten neer te sabelen dat ik niet genoeg had gedaan aan mijn andere verlangen, het beter positioneren van Talentenwekker. Ik had mezelf namelijk een aantal doelen gesteld waaronder elke week een blog te schrijven. Het was niet gelukt. Heel februari had ik geen enkel blog geschreven. Ik had daarmee, de langzaam in vier maanden opgebouwde gewoonte, om zeep geholpen. Althans dat dacht ik.
aan je haren uit het moeras… wees stil
Ik voelde me die ochtend zo gefrustreerd en slecht over mezelf. Wat ik nog eens voedde met gedachten als: “zie je wel je kunt dit niet” en “altijd hoge aspiraties maar zie wat je er van terecht brengt”. Ik kon mezelf niet tot rust brengen. Ik zat op die donkere plek van “je bent niet goed genoeg”. Toen stopte ik. Ik werd stil. Uit de diepte van die stilte kwam er een impuls en in mijn geval stond ik op en liep ik naar de boekenkast. Ik pakte er een boek uit, sloeg het open en liet me verassen door wat ik las.
Deepak Chopra vertelt me een verhaal
Ik had een boek van Deepak Chopra gepakt: Leven zonder grenzen. Het hoofdstuk dat ik had opengeslagen vertelde het verhaal over hoe Deepak Chopra, die opgeleid is als internist, probeert een depressieve kankerpatiënt op een onorthodoxe manier te helpen. Op een dag komt een kankerpatiënt bij hem. Wat opvalt is dat deze patiënt, hoewel in een vergevorderd stadium van kanker, weinig last heeft van symptomen van kanker. De patiënt komt bij hem en vertelt hem over zijn ervaring : “Het is bizar om elke ochtend wakker te worden en me zo goed te voelen. En net als ik me afvraag hoe ik de dag zal beginnen, met een potje tennis of een rondje golf, herinner ik me dat ik kanker heb en vloeit alle energie uit mijn lijf weg. En doe ik de hele ochtend niets meer. Kon ik maar dat eerste gevoel vasthouden.”
gedachten komen en gaan
Chopra vertelt dat deze patiënt in het verloop van zijn ziekte steeds depressiever wordt en steeds meer vervreemd raakt van zijn lichaam. Het is een angstaanjagend object geworden. Chopra wil zijn (geestelijke) pijn verlichten en besluit iets nieuws te proberen. Hij vraagt de man, die nog maar een aantal maanden te leven heeft en inmiddels door medicatie pijnvrij is, zich even te ontspannen. Zijn ogen dicht te doen. Chopra vraagt heb je nu pijn? Nee zegt de man. OK, blijf nu zo gemakkelijk mogelijk zitten en laat elke gedachte die in je opkomt rustig opkomen. Doe er niets aan. Misschien voel je angst? Trek je daar niets van aan. Je zult ervaren dat die gedachten steeds opkomen maar ook weer vanzelf weggaan.
de blauwe lucht dat ben jij
Zie de gedachten als langstrekkende wolken. Tussen de wolken zie je plekken met blauwe lucht. Wanneer je zo’n plek opmerkt moet je even knikken. Na enkele minuten de oefening te hebben gedaan, vraagt Chopra: “En voel je je nu nerveus? “ “Nee”, mompelt de man. Chopra vraagt hem zijn ogen te openen en zegt: “Zie je het is niet zo moeilijk om je (even) geen kankerpatiënt te voelen”.
het deel van jou dat onbreekbaar en onaangetast is
Door deze oefening heeft de man contact gemaakt met een deel van de geest dat onverwoestbaar is. Een innerlijke stilte-ruimte. In die stilte komen en gaan gedachten. Wanneer er geen gedachte is, geen opwelling van angst, geen herinnering of impuls om iets te doen dan is de geest alleen, en zichzelf. Precies op dat moment heb je de keus om een volgende gedachte te hebben. En je met die gedachte te verbinden.
wie ben ik?
Ons innerlijk ik-besef is opgebouwd uit al die beelden en gedachten uit het verleden, toekomstdromen, verwachtingen, wensen, liefdes, teleurstellingen, overtuigingen die we ‘van mij’ noemen. Maar wanneer we al die beelden wegnemen blijft er altijd een ‘ik’ over die de besluiten neemt de stille getuige.
geloof niet alles wat je op je innerlijke scherm ziet
En hier komt Chopra met een andere mooie metafoor voor de geest. Je gedachten, herinneringen toekomstdromen enzovoort zijn als een film die in je innerlijk geprojecteerd worden. Maar om een film te projecteren heb je een filmdoek nodig. Op het filmdoek spelen zich allerlei films af van comedy tot drama, van avonturenfilm tot lovestory. Maar het filmdoek is daar niet bij betrokken, het is geen deel van de film. Het filmdoek is in wezen onaangeroerd. Het verschil tussen onze geest en het filmdoek is dat we wel betrokken raken in de film. Het is ons leven. Ons scherm raakt zo doordrenkt van de beelden en het drama, lijden, avontuur dat we elk besef van het scherm kwijtraken. We verliezen uit het oog dat er in onze geest een onaangetast deel is dat nooit aangetast kan raken. Een kern die mooi zuiver, en heel is.
verlies je niet in je drama
En dat overkwam mij die ochtend ook. Ik was in een negatieve spiraal terechtgekomen. “I got caught up in my drama.” Zoals ze dat zo mooi in het Engels zeggen.
Je echte ik
In het verhaal van Chopra besluit hij met de uitnodiging: “Die onaangetaste kern kan ik niet voor je vinden. Dat moet je zelf doen. Die moet rechtstreeks door jou benaderd worden. De gedachten en gevoelens die langs glijden, als wolken langs de hemel, zijn slechts afleiding. De werkelijke jij is de hemel achter de wolken.”
Mijn ‘echte werk’
Toen ik vandaag even die vlek van zonlicht zag was ik een split second op die plek. Heel even zag ik mezelf in perfecte heelheid. Door het prachtige verhaal van Chopra kwam ik niet alleen op die stilte plek terecht maar toen ik er was borrelde er ineens een antwoord bij me naar boven. Een antwoord op de vraag hoe ik me van binnenuit kan positioneren als Talentenwekker. Ineens wist ik zeker wat mijn ‘echte werk’ is. Het is niet het HBO opschudden of mijn onderneming positioneren. Dat is de plek die ik heb uitgekozen om mijn echte werk te doen. Mijn ‘echte werk’ is mezelf en anderen steeds liefdevol uit het drama en de verwarring naar die vreugdevolle bron van heelheid leiden. Daar word ik elke keer zo ontzettend blij van. Het is ook zo nodig. Ik zie veel mensen zo zoeken inclusief ik zelf.
Talent4life
Mijn talent is mensen naar die stilte plek loodsen en daar een tijdje met ze verblijven. Want daar liggen de authentieke antwoorden die je in de ‘waan van de dag’ vaak niet kunt ‘horen’. Op die plek zit je ultieme talent4life. Het is je bron van groei en vernieuwing, de bron waar verandering en richting naar boven borrelt. In die zin ben ik een Talentenwekker.
PS op de laatste dag van februari is het me toch gelukt weer in mijn blog schrijven-ritme te komen. Én op een dieper niveau is het me ook gelukt te beschrijven waar het mij bij Talentenwekker om gaat. #tochdoelbereikt #dankbaar.