Kijken in je ziel?
Wat beweegt jou?
We kennen allemaal inmiddels het tv-programma Kijken in de ziel van Coen Verbraak. Een heel mooie serie aandachtige gesprekken over wat mensen (in bepaalde beroepsgroepen) beweegt. Maar dat wat je beweegt, dat wat jou echt in beweging zet is niet iets dat je in het dagelijkse leven zomaar onthult. Vaak ook niet aan je zelf. Het is iets dat naar buiten gelokt kan worden mits er bij de gesprekspartner echte aandacht en interesse is. Zoals Coen Verbraak zo mooi kan. En als dat gebeurt. Als er een gelegenheid is geschapen waarin dit kan gebeuren, waarin alle randvoorwaarden er ineens zijn dan… kan je mooie dingen over jezelf te weten komen.
Wat jou beweegt
Ik had vorig jaar zo’n ervaring die ik ook nog eens zelf had ‘opgezet’. Ik was aan het werk met studenten van het Koningstheater in DenBosch. In het kader van een aantal bijeenkomsten rondom het creëeren van een ‘side-business’ gaan we altijd op zoek naar wat je werkelijk beweegt. Dat doen we omdat dat de beste basis is om je verder te ontwikkelen. Dat wat je werkelijk belangrijk vindt en wat je ter harte gaat zet jou vaak zonder veel moeite zelf in beweging en daardoor anderen.
krachtige oefening
Een van de meest krachtige oefeningen die ik ken is ( ik noem het zo) Kijken in de ziel. Omdat de oefening zo krachtig kan zijn, is meedoen vrijwillig. De oefening gaat zo: Na wat belangrijke inleidende oefeningen waarin je voornamelijk contact maakt met je intuïtieve kant, ga je tegenover elkaar zitten en kijkt in de ogen van de tegenover zittende persoon. Je zegt niets. Je laat de ‘informatie’ komen over de ander. Je merkt alleen in jezelf op wat je voelt en laat los (je labelt niet) en laat nieuwe informatie komen. Afhankelijk van wat je ‘aankan’ en wat de ander wil laten zien, krijg je een beeld van wie de ander is. Het is een soort coming-out.
Ik liet me ‘lezen’
Op de bewuste bijeenkomst waren we met een oneven aantal. Ik besloot ook mee te doen. Ik zat tegenover een studente die ik nog niet zo goed kende en zij begon me ’te lezen’ en ik ‘liet me zien’. Ik voelde me meteen kwetsbaar en hoe zichtbaar ik was met al mijn beschermende lagen. Ook hoe spannend dit proces is. En wat me het meest raakte in wat ze me teruggaf was dat het voor mij: ” niet altijd makkelijk is geweest om me te laten zien”. Het raakte me op dat moment heel diep. Ik voelde me op dat moment zo gezien in een diepe pijn én in een diep verlangen. Het verlangen om ongekunsteld en gewoon met dat wat er is zichtbaar te zijn. Gewoon zoals ik ben. De studente keek echt in mijn ziel.
Leve de synchroniciteit
Kijken in de ziel is natuurlijk altijd een relationele gebeurtenis. Je ziet vaak in de ander wat je bij jezelf (bewust of onbewust) ook herkent. En leve de synchroniciteit. Verderop in de cursus bleek dat haar ‘artistieke handtekening’ ( zij is cabaretière in wording ) veel te maken heeft met ‘ de vinger op de zere plek leggen ‘. Zij vertaalt die zere plekken in hilarische relativerende liedjes en sketches en cartoons. En dat doet ze zeer goed. Een proeve van haar cartoons vind je op haar prachtige facebook pagina.
In je pijn ligt je grootste gift
Wat zit het toch mooi in elkaar. Mijn pijn is direct verbonden met mijn verlangen. Ik realiseerde me na de oefening dat als ik voorbij mijn pijn kan komen (gewoon door die er te laten zijn en te laten zien), ik toegang krijg tot een diep zielsverlangen. Die pijn en dat verlangen ligt aan de basis van wat ik doe in mijn bedrijf: Mensen helpen zich zichtbaar te maken in hun talenten en diepe verlangens. Ik ben een talentenwekker. Ik ken beide kanten van de medaille: de pijn van jezelf kleiner maken dan je bent en de vreugde om te werken vanuit je sterke kanten. Samen zijn ze mijn creatieve drijfveer en mijn gift aan anderen.
